Ignacy Mościcki
Pochodził z rodziny ziemiańskiej, urodził się w Mierzanowie, do szkół uczęszczał w Płocku i w Warszawie. W latach 1887-91 studiował chemię w Politechnice Ryskiej. W tym czasie został członkiem Welecji mimo, że jego starszy brat Władysław należał do tamtejszej Arkonii. Weleckie ideały były mu bliższe. Podczas swojego członkstwa w Welecji pełnił najważniejsze funkcję, w tym Oldermana i Przewodniczącego Wydziały Naukowego. Zaangażowany w konspirację wyjechał do Warszawy. Aby nie narażać kolegów-Weletów, zgłosił swe wystąpienie z korporacji. W okresie międzywojennym złożył wniosek o ponowne przyjęcie do Stowarzyszenia, który został rozpatrzony pozytywnie. W związku z wykryciem przygotowań do zamachu na gub. Hurkę emigrował w 1892r. do Londynu. Żył tam w trudnych warunkach imając się różnych prac.
W 1897 r. został zaangażowany na asystenta przez prof. J. Wierusz-Kowalskiego w Katedrze Fizyki Uniwersytetu we Fryburgu. Od 1900r. pracował nad wykorzystaniem azotu z powietrza do produkcji kwasu azotowego i po rozwiązaniu problemu kierował jego wytwarzaniem w "Societe de LAcide Nitrique". W dalszych udoskonaleniach wprowadził w 1905 r. spalanie powietrza w łuku elektrycznym i skonstruował odpowiedni piec i kondensatory; innowacją była nowa metoda stężania kwasu, którego masową produkcję uruchomiono w 1912r. W tymże roku został powołany na Katedrę Chemii Fizycznej i Elektrochemii jako profesor zwyczajny na Politechnikę Lwowską; w latach 1915-17 był Dziekanem W-łu Chemicznego. W 1916 r. założył Instytut Badań Naukowo-Technicznych "Metan", utrzymujący się z własnych patentów.
W latach 1917-22 opracował metodę oraz aparaturę do ulepszania rafinacji ropy i regeneracji smarów. W oparciu o własne metody i patenty rozbudował fabrykę "Azot" pod Jaworznem.
Po odzyskaniu części Górnego Śląska przez Polskę uruchomił - rozmyślnie przez Niemców zdewastowaną - fabrykę azotniaku i karbidu w Chorzowie, zwiększając 21-krotnie produkcję.
W roku 1918 dał sposób wydzielania gazoliny z gazu ziemnego, co umożliwiło rozwój tego przemysłu. Zawnioskował przekształcenie w 1922r. Instytutu "Metan" na Chemiczny Instytut Badawczy i zainicjował prowadzenie w nim, m.in. nad otrzymywaniem AlO2 z glin krajowych, kwasu siarkowego z siarczanu amonu, koksowaniem węgla i syntetycznego kauczuku.
Zrezygnował w 1925r. z wyboru na Rektora Politechniki Lwowskiej by przejść na katedrę Elektrochemii Technicznej w Politechnice Warszawskiej. Już jako Prezydent RP zainicjował w 1930 r. budowę nowego, wielkiego kombinatu chemicznego pod Tarnowem, dzisiejsze Mościce.
Ogłosił w językach: polskim, francuskim i niemieckim ponad 60 prac; był autorem 40 patentów. Otrzymał doktoraty h.c.: Politechniki Lwowskiej, Politechniki Warszawskiej, Uniwersytetu Warszawskiego, Uniwersytetu Stefana Batorego, Sorbony, Uniwersytetu w Dorpacie i we Fryburgu oraz profesora honorowego Politechnik Lwowskiej i Warszawskiej, był członkiem zwyczajnym PAU, Tow. Nauk. Warszawskiego, Akademii Nauk Technicznych i Polsk. Tow. Chemicznego.
l VI 1926 r. wybrany Prezydentem RP oddał się niemal całkowicie polityce i związał się z obozem sanacyjnym. Wybrany w 1933r. ponownie na Prezydenta, wraz z rządem opuścił Polskę we wrześniu 1939 r. i osiadł w Szwajcarii, gdzie zmarł 2 X 1946 r. w Versoix pod Genewą.