Antoni Budny /1867-1934/
Pochodził z rodziny ziemiańskiej w Grójeckim.Uczł się w IV gimnazjum w Warszawie, ale zmuszony do przerwania nauki (czas rządów w szkolnictwie Apuchtina) kontynuował w Rydze, na roku wstępnym Politechniki (Vorschule) a następnie już na Politechnice na Wydziale Mechanicznym (lata 1888-89) następnie Chemicznym, który ukończył w roku 1896. Do Welecji przyjęty został w 1888 r. W początkowych latach pracy zawodowej zatrudniany jest w różnych zakładach jako chemik; od roku 1898 specjalizuje się w cementowniach i kieruje budowa zakładu "Wrzosowa" a następnie (w latach 1903-1910) cementowniami w Kielcach i Ogrodzieńcu. W następnych latach, jako specjalista w dziedzinie cementownictwa, zatrudniany jest na Kaukazie wraca do kraju w 1912 roku i zakłada własne biuro zajmujące się wapnem i cementem. W ramach tej działalności unowocześnia cementownię w rudnikach i kieruje nią do 1915 roku. Ewakuowany w głąb Rosji kieruje budową cementowni w Turkiestanie i na Uralu. Po powrocie do Polski pracuje w Ministerstwie Robót Publicznych. W latach 1920- 1926 jest dyrektorem fabryki cementu w Rudnikach; w tym czasie współorganizuje Związek Polskich Fabryk Cementu oraz inicjuje założenie miesięcznika "Cement". Od 1921 roku do śmierci prowadzi wykłady z cementownictwa na Politechnice Warszawskiej. Bierze też czynny dział w komisji normalizacyjnej przemysłu cementowego.
Zmarł w Warszawie, Żonaty z Zofią z Romiszewskich zostawił syna Michała i córkę Elżbietę.